قوی باش رفیق؛ بە یاد اعدامیان ١٩ اردیبهشت ١٣٨٩

۱۵ سال قبل در چنین روزی پنج زندانی سیاسی در زندان اوین اعدام شدند. شیرین علم‌هولی، علی حیدریان، فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی و مهدی اسلامی.

جمهوری اسلامی در شرایطی این پنج نفر را اعدام کرد که از یک سال قبل با اعتراضات جنبش سبز درگیر بود، اعتراضاتی که روندی را رقم زد که به انزوای گفتمان اصلاح طلبی در ایران منتهی شد.

این گفتمان بیش از یک دهه جامعه ایران را بر سر دو راهی انتخاب میان بد و بدتر قرار داده بود، تعلیقی کە امکان بروز و ظهور آلترناتیو واقعی را تا حد زیادی سلب کرد و در نهایت به نفع هسته سخت قدرت، حتی در مقابل سرکوب فعالان اصلاح‌طلب نیز سکوت کرد.

اعدام دسته جمعی این پنج زندانی در آن دوره، از نظر حکومت هم می‌توانست اعتراضاتی را کە از سال ۸۸ آغاز و با گذشت یک‌ سال، همچنان سعی در بازگشت به خیابان داشت را مرعوب کند و هم به مقاومتی پایان دهد که این زندانیان در حال شکل دادنش بودند.

جنبش سبز عقب نشست، اما مقاومت این زندانیان فرهنگ مبارزاتی را بنیاد نهاد که در طول این سالها به شکل روز افزونی گسترش یافتە است، فرهنگ «مقاومت زندگیست»، فرهنگی کە زندان را امتداد مبارزە برای رهایی می‌داند نە پایان آن. این مقاومت پلی ایجاد کرد میان انقلاب مشروطه و جنبش زن، زندگی، آزادی، حلقه‌ای که به واسته کودتاهای پهلوی و مصادره انقلاب ۵۷ از سوی جمهوری اسلامی، مفقود شده بود.

روز سەشنبە، ۱۶ اردیبهشت همزمان به شصت و هفتمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، در بند زنان زندان اوین، بە یاد پانزدهمین سالگرد اعدام شیرین علم‌هولی، فرهاد وکیلی، علی حیدریان، مهدی اسلامی و فرزاد کمانگر در هواخوری این بند مراسمی برپا شد، حاضرین در این مراسم از زندگی و مبارزات این پنج نفر گفتند، راه‌شان را گرامی داشتند و سرود خون ارغوان‌ها را همسرایی کردند.

تنها از سال ۱۳۸۹ تا امروز بیش از ۵ هزار نفر با اتهامات سیاسی و جرایم عمومی در ایران اعدام شده‌اند، در مقابل این حجم از کشتار، مقاومت نیز هم در زندان و هم در جامعه به لایه‌های اجتماعی بیشتری گسترش پیدا کرده‌است.