نصرالله لَشَنی   تئوری‌های گذار (Transition Theories) عمدتاً پس از موج سوم دموکراسی در دهه‌های ۱۹۷۰ تا اوایل ۱۹۹۰ توسعه یافتند. پژوهشگرانی مانند ساموئل هانتیگتون، ژان لینز و گابریل اودانل تلاش کردند تا فرآیند عبور نظام‌های غیردموکراتیک به مرحله‌ای از دموکراسی یا نیمه‌دموکراتیک را تحلیل و مدل‌سازی کنند. این نظریه‌ها محور اصلی مشی گذارطلبی (Transitionism) شدند، که هدف آن تسهیل گذار از اقتدارگرایی به دموکراسی از طریق مصالحه و توافق نخبگان بود. از دهه‌ ۱۹۹۰ به بعد، بسیاری از متف

سارا بیاتیان علی خامنەای، رهبر جمهوری اسلامی ایران در سخنان اخیر خود، بار دیگر جایگاه زنان را در چارچوب ایدئولوژی ضد زن جمهوری اسلامی تبیین کرد و فاطمه، دختر پیامبر اسلام را الگوی زنان برای خانه‌داری، شوهرداری و فرزندپروری معرفی کرد. وی همچنین از رسانه‌ها خواست که از ترویج حقوق زنان مطابق با فرهنگ غربی خودداری کنند. وی در حالی مدعی برابری زنان و مردان در ایران شدە است که در عمل، زنان در این کشور با محدودیت‌های شدیدی مواجه‌اند که مانع مشارکت آن‌ها در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی

الند خلیقی   ملت-دولت ایران از بدو پیدایش تولیدکننده‌ سیستماتیک ترس بودە و ساختار سیاسی آن بر بازتولید مستمر ترس استوار بودە است. این ترس در اشکال مختلف ظاهر می‌شود و از طریق مکانیسم‌ها و فناوری‌های گوناگون تولید و بازتولید می‌شود. این پدیده را می‌توان در سطوح مختلف، از جملە در حوزە جنسیت، تمایلات جنسی و دین تحلیل کرد. با این حال، این نوشتار کوتاە بر یک شکل خاص از این ترس تمرکز می‌کند: ترس از فروپاشی و و شاید بهترین نام برای آن سندرم تجزیە باشد. هر دوره‌ تاریخی و هر نوع نظام

امیر خنجی در حالی که روایت رسمی جمهوری اسلامی ایران تلاش می‌کند تصویر یک پیروزی تمام‌عیار از جنگ دوازده‌روزه با اسرائیل بسازد، ورود کم‌سابقه حسن روحانی به میدان، این روایت را به چالش کشیده است. او در تازه‌ترین موضع‌گیری خود، مستقیماً کانون تصمیم‌سازی را هدف گرفته و با متهم کردن علی خامنه‌ای به اتکا بر اطلاعات نادرست، مسئولیت پیامدهای جنگ و تحریم را از دولت به رأس هرم قدرت منتقل کرده است. موضع‌ اخیر او نه فقط اختلاف دیدگاه، بلکه شکافی عمیق در سطح فرماندهی سیاسی را آشکار می‌کند

شیلان سقزی   قبیله‌گرایی مدرن در ایران با پوششی از هویت ملی و دولت‌سازی، همچنان به بازتولید ساختارهای تبعیض و سلطه ادامه می‌دهد. این پدیده نه تنها وفاداری کورکورانه را تکرار می‌کند، بلکه مشروعیت خود را از طریق سرکوب دیگری و تحمیل هویت‌های یک‌سویه به اتنیک و ملیت‌ها حفظ می‌کند. نقد این قبیله‌گرایی مدرن ایرانی، کلید گشودن راهی به سوی عدالت ملیتی و سیاسی واقعی در ایران است. این یادداشت به بررسی و نقد قبیله‌گرایی مدرن در ایران می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه ساختار قدرت، با بهره

الند خلیقی   در آستانه سفر محمد بن سلمان به واشنگتن، نامه مسعود پزشکیان به ریاض جلب توجه کرد. زمان‌بندی و متن آن نشان داد پیام اصلی نه فقط برای عربستان، بلکه برای آمریکا بوده است. این اقدام نمادین، نه آغاز مسیر جدید، بلکه تداوم سیاست پساجنگ ایران بە شمار می رود: کاهش تنش با ریاض، حفظ خطوط قرمز هسته‌ای و منطقه‌ای، و ارسال سیگنال مذاکره بدون ارائه امتیاز واقعی یا تغییری در محاسبات رهبر و نهادهای امنیتی–نظامی. زمانیکه محمد بن سلمان برای سفر به کاخ سفید و دیدار با دونالد ترامپ آم

نصرالله لَشَنی طبقه‌ متوسط یکی از محورهای کلیدی تحلیل اجتماعی و سیاسی در جوامع مدرن است. این طبقه با موقعیت میانی خود میان فقر و ثروت، نه تنها نقش مهمی در بازتولید ارزش‌ها، نهادها و سبک زندگی دارد، بلکه ظرفیت بالقوه‌ای برای تحول تدریجی و اصلاحات اجتماعی نیز داراست. شکل‌گیری طبقه‌ی متوسط، علاوه بر شرایط اقتصادی، به سرمایه‌ی فرهنگی، اجتماعی و نمادین، سبک زندگی متمایز و توانایی کنش جمعی وابسته است. در بسیاری از جوامع، رشد این طبقه نشانه‌ی پیشرفت مدرنیته، توسعه‌ی اقتصادی و انسجام

الند خلیقی   پس از جنگ ١٢ روزە میان ایران و اسرائیل، هراس از فروپاشی درونی به محور اصلی سیاست در ایران بدل شده است. چنین هراسی در سخنان مقامات درباره تهدید جان رهبر بە شدت بازتاب یافته و نشان می‌دهد حاکمیت افکار عمومی را برای رخدادی حساس آماده می‌کند. ریشه این اضطراب در دو بحران فرساینده مشروعیت و اقتصاد است. در چنین وضعیتی، بقای رژیم بر دو سازوکار استوار شده: مهار هرگونه سازمان‌یابی اجتماعی و حفظ انسجام هسته امنیتی؛ سازوکاری که منطق بقا را جانشین امکان اصلاح کرده است. متعاقب

امیر خنجی نشانه‌سازی اطرافیان رهبر از خطوط چهره و لرزش دست او نه نمایش قدرت، بلکه آیین‌های واپسین نظمی محتضر است. وقتی مشروعیت فرو می‌ریزد، بدن رهبر به آخرین معبد بدل می‌شود و خرافه جای سیاست را می‌گیرد. تقدیس بیولوژی لحظه‌ای‌ست که پایان آغاز می‌شود؛ پایان نظمی که برای زنده‌ماندن به معجزه‌خوانی محتضر خود پناه می‌برد. آنچه امروز در رفتار اطرافیان رهبر دیده می‌شود ـ خرافه‌خوانی خطوط چهره، تعبیر نشانه‌های پزشکی به معجزه، تقدیس زیست‌شناسی به‌جای الهیات ـ نه نشانه قدرت، بلکه نشانه

پروژه آرنای نوشتن تلاشی است برای گشودن میدانی عمومی در قالب نوشتار که شهروندان در آن بتوانند گفت‌وگو کنند، ایده‌ها را بیازمایند و درباره زیست جمعی بیندیشند. این پروژه بر ایدە محوری دموکراسی، به‌ویژه شکل مشورتی آن  استوار است. در هسته این پروژه این باور قرار دارد که دموکراسی زمانی شکوفا می‌شود که شهروندان بتوانند حرف بزنند، گوش دهند، شواهد را بسنجند و با هم تصمیم بگیرند، همان چیزی که نظریه‌پردازان دموکراسی مشورتی (Deliberative Democracy) می‌نامند.   هر یادداشت در این پروژه به