نصرالله لَشَنی   مسیر رهایی لرها نه در اتکاء به مرکز، بلکه در بازسازی از درون است. ایجاد نهادهای مدنی مستقل، شوراهای محلی و شبکه‌های مطالبه‌گر می‌تواند وفاداری سنتی را به سرمایه سیاسی تبدیل کند. احیای حافظه تاریخی، عبور از طایفه‌گرایی و بازتعریف هویت جمعی، شرط تبدیل سکوت به کنش است؛ رهایی از سلطه زمانی آغاز می‌شود که مردم خود را بازتعریف کنند. در تاریخ سیاسی ایران، کمتر اتنیکی به اندازه‌ی لرها در خدمت به دولت‌های مرکزی حضور داشته است. از دوران صفویه تا جمهوری اسلامی ایران، لر

استوری یاسمین پهلوی بیش از آنکه یادآور شکوه از دست رفتە خیالی و عصر زرینی باشد کە در فانتزی سیاسی پهلوی گرایان جای گرفتە است، بازتاب بحران معنا در سیاست پهلوی‌گراست که تصویر جای اندیشه را می‌گیرد و فانتزی رهبری بر عقلانیت سیاسی سایه می‌افکند. او با بازتولید اسطوره و طرد دیگران، سیاست را از عرصەی گفت‌وگو و برنامه‌ریزی به نمایش شخصی و نوستالژیک اما تهی از افق دموکراتیک فرو می کاهد. استوری اخیر یاسمین پهلوی، تصویری از کوروش را نشان می‌دهد که روی آن نوشته شده است «ایران تو را می

در سال ۱۴۰۴، ارومیە به صحنه‌ تبلور منازعه‌ روایی میان هویت‌های کُردی و تُرکی بدل شد. سه رخدادِ نوروز، بیانیه‌ کانون وکلای آدربایجان شرقی و شعارهای استادیومی، سه سطح از بازنمایی یک سیاست واحد بودند: سیاست ترس و حذف. این فرایند، با حمایت ضمنی حاکمیت جمهوری اسلامی ایران، سازوکارهای گفت‌وگوی میان‌هویتی را تضعیف و بی‌اعتمادی ساختاری را در بافت اجتماعی ارومیە بازتولید کرد. در سال ۱۴۰۴، ارومیە به یکی از کانون‌های اصلی برخورد روایت‌های هویتی در فضای سرزمینی ایران تبدیل شد و در فاصله‌

امیر خنجی اعلام تاسیس حزب تمدن نوین اسلامی را می‌توان تداوم گفتمان ایدئولوژیک جبهه پایداری در قالبی قلمداد کرد که به‌جای نهادسازی پایدار، به بازتولید سرمایه نمادین و بسیج عاطفی جامعه می‌پردازد. این جریان با بهره‌گیری از زبان اخلاق و عدالت، نوعی فاشیسم نرم و اقتدارگرایی گفتاری را بازنمایی می‌کند که در غیاب شفافیت، مشارکت و تحمل تکثر، از درون تهی است. عصر پنج‌شنبه هفدهم مهرماه، نخستین مجمع عمومی حزب تازه‌تأسیس «تمدن نوین اسلامی» با حضور علیرضا پناهیان، یاسر جبرائیلی و حسین صمصا